Misschien herken je het wel? Jij vindt dat die boterham nadat je kind zijn/haar bord niet heeft leeggegeten best wel kan, want anders gaat het zonder een volle buik naar bed. Je partner vindt echter dat dit nou eenmaal de consequentie is van het niet leeg eten van je bord. Hoe ga je ermee om als je maar niet op één lijn lijkt te komen met je partner over de opvoeding?

Om die vraag te beantwoorden beginnen we bij het begin. Jullie begin! Want de opvoeding die jijzelf hebt meegekregen beïnvloedt voor een groot deel hoe je het nu zelf doet (en ja zelfs als je erop gebrand bent het juist niet zo te doen als jouw ouders).

Iedereen heeft een eigen referentiekader en krijgt normen en waarden mee vanuit huis. Deze spelen allemaal mee bij hoe je het leven ziet, hoe je jouw kind(eren) ziet en alle situaties die daarbij komen kijken. Heb je vanuit huis bijvoorbeeld een bepaald geloof meegekregen, of werd er thuis weleens een pedagogische tik uitgedeeld. Was jouw moeder anti-vaccinatie. Al deze grote opvoedkundige beslissingen die jouw ouders vroeger maakten hebben (soms onbewust) een stempel gedrukt op wie je nu bent en waarom je opvoedt op de manier waarop jij dat doet!

Wat een goede beginstap is om op dezelfde lijn te komen met je partner, is dus eerst inzicht krijgen in elkaars verleden (voor zover je dat nog niet weet natuurlijk), de normen en waarden en referentie kaders. Ga daarna eens het gesprek aan en probeer je te verplaatsen in die van jouw partner. Op deze manier krijg je meer begrip voor elkaars standpunten.

Hieronder wat vragen die je aan elkaar kunt stellen:

– Wat vind je dat jouw ouder(s)/opvoeder(s) het beste hebben gedaan?
– Wat vind je dat jouw ouder(s)/opvoeder(s) beter hadden kunnen doen?
– Aan welke situatie die je je herinnert van vroeger denk je met vreugde terug?
– Van welke situatie die je je herinnert van vroeger kan je boos/verdrietig worden?
– Welke normen en waarden wil je jouw kind(eren) graag meegeven?
– Wat vind je goed aan hoe jouw partner de opvoeding van jullie kind(eren) aanpakt?
– Wat zou je graag anders zien aan wat jouw partner in de opvoeding doet?
– Is er iets wat jullie al hetzelfde doen?
– Waarin verschillen jullie het meest als het aankomt op de opvoeding van jullie kind)eren).
– Wat zou jij zelf kunnen doen om hier iets aan te veranderen zonder dat je zelf het gevoel hebt dat je jouw eigen manier daarbij verliest?

Sluit het gesprek af met een compliment naar elkaar toe. Geef aan waar je dankbaar voor bent. Na dit gesprek zullen waarschijnlijk niet meteen alle opvoedvragen en verschillen daarin beantwoord zijn. Toch zullen jullie zien dat er meer begrip is voor de ander zijn standpunten en hebben jullie een mooi begin gemaakt in het dichter naar elkaar toe groeien als ouders!

Wat ook uit dit gesprek komt is wat jullie opvoedstijl is. Er wordt door deskundigen onderscheid gemaakt in vier opvoedingsstijlen. Welke passen bij jullie?

De autoritaire stijl:
Bij deze opvoedingsstijl staat de beslissing van de ouder voorop. Ik bepaal! Vaak wordt deze gezien als een wat dominantere stijl. Wat bij deze stijl opvend is is dat kinderen veel grenzen en duidelijkheid krijgen. Wat soms wat mist is dat kinderen leren hun eigen stem te laten horen en zelf mee te mogen belsissen. Vooral dit laatste is belangrijk voor het ontwikkelen van zelfvertrouwen.

De autoritatieve stijl:
Bij deze opvoedingsstijl worden er grenzen gegeven alleen wordt er ook overlegd met het kind(eren). Deze manier van opvoeden wordt door veel deskundigen aangemerkt als de 'beste'manier van opvoeden aangezien kind)eren hiermee de veiligheid ervaren van grenzen die gesteld worden en aan de andere kant de ruimte krijgen hun eigen kunnen te ontdekken door de gelijkwaardigheid die het ervaart!

De permissieve stijl:
Bij deze opvoedingsstijl worden er weinig tot geen regels gegeven. Toch wordt er wel veel uitgelgd en kinderen worden betrokken bij de opvoeding. Deze manier van opvoeden zorgt ervoor dat kinderen veel inspraak hebben en zich elijkwaardig behandelt voelen. Aan de andere kant kan het missen van regels ervoor zorgen dat kinderen veel grenzen gaan opzoeken om juist die veiligheid en grenzen te ervaren.

De laissez-fair stijl: 
Bij deze opvoedingsstijl worden er geen regels en grenzen gegeven. Laat maar waaien en het komt wel goed. Bijna alles mag en kan heirbij. Elke dag komt zoals het komt. Het mooie van deze opvoedingsstijl is dat het er thuis vaak heel relaxt aan toe gaat. Vrije kinderen en relaxte ouders. Wat het soms wel teweeg brengt is dat kinderen soms veel moeite kunnen hebben als er (bijvoorbeeld op school of in andere situaties) wel regels en grenzen gesteld worden. Ook kunnen kind(eren) deze grenzen en veiligheid vaak gaan opzoeken.